Laat me. Zong hij, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan. Laat me maar blijven wie ik ben.
Wonderlijke, intense, onaangepaste, authentieke en bijzondere man. Maar wat wil je ook, kind uit Egyptische, Poolse, Russische bron, naar Nederlands pleeggezin. Ik kan me voorstellen dat laat me ongeveer het enige is wat je dan nog kan zeggen. Wat zijn de mogelijkheden: je aanpassen soms, denk het niet, je verleden verwerken en gewoontjes zijn, dacht het niet. Je kunt wel chansonnier worden, mooie liedjes schrijven, je collega’s de gordijnen in jagen, mensen inspireren en ontroeren. Want ze herkennen het onmiddellijk. Die onmiskenbare authentieke drive.
Stel je nu eens voor dat Ramses Shaffy besloten had zich aan te passen of misschien wel gedwongen was door een relatie of zijn baas, die vond dat er toch echt iets aan gedaan moest worden. Dat kost dan wel wat, therapeuten van allerlei soort en maat, afspraken, doelen stellen, kleine stapjes maken, je aan afspraken houden.
Wat zou het resultaat zijn geweest denk je?