Ineens gaan Nederlandse politici voor de kinderen zorgen, ze zoeken de gezelligheid van thuis op. Heerlijk toch. Begrijpelijk dat je de knusse open haard opzoekt als de boze buitenwereld kil en koud is. Zeer begrijpelijk, waar de zacht zeurende twijfel over waar het allemaal heen moet knaagt aan de zelfverzekerde poten van de partijleider.
Volg dit voorbeeld, zou ik zeggen. We trekken ons allen terug in onze hut, we komen de deur alleen nog maar uit om aardappels te poten, hout te hakken, groente uit de eigen tuin te zaaien, te planten en te oogsten. De zorginstellingen kunnen sluiten, want dat doen we veelal zelf, het onderwijs vindt plaats in de hutten door zeer gemotiveerde docenten, dat is papa en dat is mama, het wordt allemaal niet meer uitbesteed, waarmee alle kritiek in één klap verstomd: de verantwoordelijkheid is waar die hoort, bij ons.
Files zijn er niet meer, want we blijven thuis, het klimaat knapt dagelijks op, want we vliegen en rijden niet meer van hot naar her. Wat een kansen.
Onrealistische dagdromerij, allemaal onzin, hooguit leuk voor een blogje. Zouden er andere oplossingen zijn, zou er iets anders achter zitten, knaagt het in mij.
O ja, hou er serieus rekening mee dat dit mijn laatste blogje wel eens zou kunnen zijn: ik ga meer aandacht aan de thuissituatie schenken.